Respect

Kung Fu is een levenswijze die uit heel oude inzichten ontstaan is. Natuurlijk is Kung Fu tegenwoordig vooral benoemd tot een vechtkunst (of Martial Arts), maar eigenlijk geldt voor de woorden Kung Fu: Het hoogste goed. Dat wil zoveel zeggen als: leef zo goed mogelijk en probeer alles zo goed mogelijk te doen. Maar waarom zou je dan wel aan Kung Fu doen?

Ik ben al m’n hele leven bezig met oosterse vechtkunsten (vooral Kung Fu). Ook heb ik me verdiept in de beweegredenen van vroegere meesters. Daarin zie je dat de dingen die wij normen en waarden noemen een basisonderdeel zijn om gewoon gezond te kunnen leven. Ik had me al jonge leeftijd voorgenomen Kung Fu lessen te volgen(ik wist toen nog niet helemaal precies het verschil tussen Traditioneel en Modern) en deed dit eerst heimelijk met vrienden bij mijn turnvereniging. Toen ik eindelijk uit huis was (tja, soms zijn je ouders het er echt niet mee eens dat je je eigen gevoel volgt) ging ik bij een leraar (Sifu M.C. Westerman) in de leer. De eerste les die ik daar leerde was, dat er altijd balans moet zijn, maar nog veel belangrijker: Respect. Balans was vooral op het gebied van rust en actie, daarom gaf hij zowel T’ai Chi, als Kung Fu. Waarom was respect nog belangrijker dan balans? Respect is iets dat je alleen kunt krijgen door het te geven. Zowel aan je lichaam en geest, als je omgeving.

Bij mijn eerste leraar mocht je pas in de leer na een ‘intake’-gesprek. Hij vroeg je naar je zienswijze op het leven en of je bijvoorbeeld softdrugs gebruikte, of dronk. Dit lijken dingen waar hij als leraar helemaal niets mee te maken had, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Als iemand bij hem les heeft, draagt hij buiten de school de naam van de school mee. Wanneer ik dus zou drinken en in een bar ruzie zou krijgen, zou men uiteindelijk weten dat ik Kung Fu leer bij een meester en is de naam van zijn school in diskrediet gebracht. Dit is dus het respect dat je moet hebben voor de school waar je iets leert, zodat je leraar jou met respect kan behandelen, maar ook de mensen buiten de school respect voor je kunnen hebben.

Ik verhuisde en kon geen les meer volgen bij mijn eerste leraar. Ik probeerde de volgende drie jaar wel privé bezig te blijven met Kung Fu, maar echt leren werkt beter met een leraar. Uiteindelijk kwam ik in Lelystad te wonen en na enige tijd vernam ik via Internet dat er een Traditionele Kung Fu school in Zeewolde zat. Ik belde op en mocht een avond komen kijken en meedoen. De eerste les bij Sifu Richard was erg zwaar (ondanks mijn pogingen om voor dat ik bij de eerste les aankwam mijn conditie op pijl te krijgen). Ik was 100 kilo en moest met mijn 30 jaar achter mensen van 12-25 jaar aan hardlopen en ik zou niet onderdoen. In de eerste les gaf Sifu Richard van Ark aan wat zijn school inhield: De Van Ark Academie volgde de lijn van Hung Gar Kung Fu, een traditionele stijl wat zoveel betekent als dat de stijl die we nu leren heel dicht bij het origineel is gebleven. (Dit is bij de School van de Tijger ook zo)

Nu werd het mij eindelijk duidelijk wat nu eigenlijk traditioneel en modern was. De traditionele stijlen zijn in China lange tijd verboden geweest, omdat deze stijlen goed zijn om een standvastige geest te krijgen en sterk in je schoenen te staan. Modern was de stijl die ‘Wushu’ genoemd wordt. Deze werd mede ontwikkeld door de Chinese regering om de mensen wel Kung Fu te geven, maar niet een rustige en standvastige geest die weerstand zou kunnen geven aan onderdrukking. Wushu Kung Fu, ziet er heel mooi uit, omdat het veelal dans met zich mee brengt, maar door de snelle veranderingen en weinige opbouwende kracht, niet altijd echt gevechtswaardig. Traditionele Kung Fu is gericht op het bouwen van een sterk lichaam en een sterke geest. De geest wordt gesterkt door het cultiveren van energie (je aandacht en innerlijke beweging). Het lichaam door het doen van oefeningen  sterk en flexibel maken. Dit wordt ook wel ‘self-gouverning’ genoemd. Je zorgt dat je zelf inziet wat de juiste (normen en waarden) handelingen zijn en kunt hier ook mee omgaan. Kijk hiervoor maar eens naar de 10 regels voor de traditionele Kung Fu leerling.

Hung Gar Kung Fu bevat de aspecten die ik zoek in sport: respect, discipline en samenwerken. Lichamelijk en geestelijk. Het begin hierbij is respect. Het respect begint altijd eerst bij jezelf. Je moet je lichaam respecteren. Dit is ook de reden dat Sifu altijd zal zeggen, dat je zover moet gaan als je lichaam je toelaat en niet moet proberen jezelf ‘dood’ te trainen. Natuurlijk moet je wel je grenzen verleggen, maar dat is een proces dat je zelf alleen kunt aanvoelen: als je 10 rondjes moet rennen en je bent na 5 bekaf, dan is 6 rondjes een verlegging van je grens, toch 10 proberen te rennen is onzin, want je spieren zijn dan aan het verzuren en ‘eten zichzelf op’, dus wordt je conditie alleen maar slechter.) Als je respect voor je eigen lichaam hebt, heb je dat natuurlijk ook voor dat van een ander. Je zit op een school en die bestaat altijd uit meer dan jij alleen. Tijdens het trainen doe je dingen alleen of samen, maar belangrijk is dan dat je elkaar respecteert. Elkaar schoppen en slaan hoort soms bij de training, maar respect zorgt voor oplettendheid en controle. Immers, wanneer je iemand anders ‘moet’ slaan, doe je dit voorzichtig (immers als die ander jou moet slaan, wil je ook niet plots gevloerd gaan).

Bij de School van de Tijger gaat het vanaf het eerste moment om de wisselwerking in het leren. Als Sifu geef ik iedereen de vrijheid om te leren van Hung Gar. Echter het meeste leer je, wanneer je respect heb voor de persoon die je traint en met wie je traint. Je leraar is hierbij de belangrijkste persoon. Vroeger was het leren heel strikt. Je mocht na veel moeite, leren bij een Sifu/Meester en daar ging je gebukt onder een zware training die jaren duurde en waarbij je geen mogelijkheid had om even de spelcomputer aan te zetten. Natuurlijk hadden ze die in de tijd van Wong Fei-hung en Lam Sai Wing ook niet, maar zij werden ook geacht naast het trainen te werken. Lam Sai Wing, werkte bijvoorbeeld als slager. Ik vind persoonlijk dat ik veel geluk heb te mogen lesgeven. Als je kijkt naar de lijn die te beschrijven valt van Wong Fei-hung, naar onze school, zitten daar zo weinig stappen tussen, dat je kunt zeggen dat de vormen nog vrijwel onveranderd zijn tussen toen en nu. De lijn: Wong Hei Hung, Lam Sai Wing, Lam Cho/Wong sai Wing, Chiu Kau, Sigung Chiu Chi Ling, Klaas Padberg-Evenboer, Richard van Ark, Sifu Mark.

Het hele verhaal afsluitend: Waarom ik Hung Gar Kung Fu ben gaan leren? Omdat dit voor mij de stijl is die duidelijk toont dat je veel kunt bereiken door respect te hebben voor jezelf en je omgeving. Of je nu jong bent of oud. Als je Hung Gar langer dan één jaar volgt, zul je begrijpen waarom Hung Gar zo’n goeie keuze is. Je lichaam wordt er sterker en flexibeler van (maar dit gebeurt eigenlijk bij alle Kung Fu stijlen wel), maar vooral je snelheid, concentratie en omgang met anderen gaat er mee vooruit. De school is eigenlijk mijn familie geworden en dit geeft me een gevoel van respect voor een ieder die bij de school binnen stapt.

Sifu Mark de Haan

2007